கோவைத் தூறல் (சிறுகதை) - kovai-t-thooral

  அன்று மாலை நான் பணிபுரியும் ஆபீசை விட்டுவிட்டு வெளிவந்த போது மணி ஐந்து இருக்கும்.   நேராக நான் குடியிருக்கும் இல்லத்தை நோக்கி நடக்கலானேன்.   இன்று எப்படிப் பொழுதைப் போக்குவது? சினிமாவிற்குப் போகலாமா? என்று எண்ணிக் கொண்டு பாக்கெட்டில் கையை விட்டேன், பதினைந்து ரூபாய் இருந்தது. சரி என்று எண்ணிக் கொண்டு   வீடு வந்தேன். கிணற்றடியில் போய் முகம் அலம்பப் புறப்பட்டேன்.   அங்கே நான் குடி இருக்கும் வீட்டுக்காரரின் பெண் தண்ணீர் எடுத்துக் கொண்டு இருந்தாள்.   நான் ஒதுங்கினேன்… ஆனால் அவள்… என்னங்க…. அங்கே நின்னீட்டிங்க… நீங்க முகம் அலம்பிக் கொள்ளுங்கள்… என்றாள். இதுவரை என்னைப் பார்த்தால் முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்ளும் அவளா பேசுவது. என்று சந்தேகப்பட்டேன்.   முகத்தைக் கழுவிக் கொண்டு தலையைச் சீவ ஜன்னல் கதவைத் திறந்தேன்.   அங்கே, முத்துப்பல் தெரிய, முந்தாணை நழுவ நின்றுக் கொண்டு இருந்தாள் அவள்.   எனக்கே தலை சுற்றுவது போல் இருந்தது.   நான் என்ன பகல் கனவு கண்டு கொண்டிருக்கிறோனோ? என்று நினைத்தேன்.   அவற்றையெல்லாம் சமாளித்துக்கொண்டு பதிலுக்குச் சி...

  விடியற்காலை மணி நான்கு மணிக்கு அவள் எழுந்து வீட்டு வாசலைப்   பெருக்கிக் கோலம் போட்டுவிட்டு கிணற்றடிக்குச் சென்று அன்றைக்குத் தேவையான தண்ணீரை எடுத்து வைக்கும் முன் சாமான்களை எல்லாம் சுத்தப்படுத்தி நீர் நிரப்பி வைத்தாள்.   அப்போது மணி ஐந்து ஆகி இருந்தது.   வழக்கம் போல பால்காரன் ஐந்து மணிக்குக் கொண்டு வந்து கொடுக்கவும் இவள் வேலைகளைச் செய்து முடிக்கவும் சரியாக இருக்கும். பால் வந்தது ஸ்டவ்வைப் பற்ற வைத்து காப்பியைப் போட்டுக் கொண்டு அவள் தந்தை படுக்கையறைக்குச் சென்று கொடுத்தாள்.   அப்படியே தன் தம்பிக்கும் கொடுத்துவிட்டு தானும் கொஞ்சம் பருகிவிட்டு, காலை உணவு செய்யப் புறப்பட்டாள்.   அவளுடன் கோபியும் கூடச் சென்றான்.   அவளுக்கு பக்கத்துணையாக காய் நறுக்கல் போன்ற சிறு வேலைகளைச் செய்தான் கோபி. கோபி… உனக்கு எதற்குடா… இந்த வேலை எல்லாம்.   போய் நன்றாய் படி… என் லட்சியத்தைக் காப்பாத்துப்பா… அதுவே போதும்… அக்கா நீங்க எனக்கும் அப்பாவுக்குமாகவும் படுகிற கஷ்டத்தைப் பார்த்தால்… தம்பி… எனக்கு அதெல்லாம் இல்லை… என் குறிக்கோள் எல்லாம் நீ டாக்டராக ஆகனும் அவ்வளவு...

            கருத்த உருவம், உயரமான உடல், வெண்மையான பற்கள், அழகிய கண்கள், சுருண்ட தலைமுடி அமைதியே தன்னிடம் கொண்டு விளங்குபவளாய், பாசத்தின் பிறப்பிடமாகவும், உடலின்மேல் வேட்டி ஒன்றையும், துண்டு ஒன்றையும் போட்டுக் கொண்டு இருப்பவன் தான் கோவிந்தன். இவன் தொழிலோ மூட்டைத் தூக்கி சம்பாதிப்பது. வீட்டில் வயதான தாயும், பதினாறு வயதை மூழ்கி நிற்கும் ஒரு தங்கையும் உள்ளனர்.   இவர்களின் பாதுகாப்பு கோவிந்தன். அழகிய முகத்தையும், பார்ப்பவர்கள் கவரும் உடல் கட்டும்.   மீன் வழியாள், கூரிய அறிவையும், தெளிவான பேச்சும் கொண்ட கற்பின் நாயகியாக கோவிந்தனின் தங்கை காமேஸ்வரி என்ற காமு என்பவள்.   இவள் உயர்நிலைப் பள்ளி படித்துக் கொண்டு இருப்பவள்.   இவள் தான் வகுப்பில் முதல் மாணவி பத்தாம் வகுப்பில் 500க்கு 497 மதிப்பெண் வாங்கி மாநிலத்திலேயே இரண்டாவது இடத்தைப் பெற்றவள். ஏழ்மை தவழும் இடத்திலே தானே கலைமகள் குடி புகுகிறாள். தன் தங்கையை எப்பாடு பட்டாவது நல்ல படிப்பு படிக்க வைக்கணும் என்ற குறிக்கோளுடன் காமுவை படிக்க வைத்துக் கொண்டு இருந்தான். மனிதன் என்று ஒருவன் பி...

            இரவு நேரம். எங்கும் இருள் சூழ்ந்து ஜில் என்ற காற்று உடலில் தெளித்து உடம்பைச் சிலிர்க்க வைக்கும் பனித்துளிகள்.   இதற்கு மத்தியில் ஒரு பங்களா அதில் இருளைப் போக்கி மின்சார விளக்கின் மகிமையை எடுத்துக் காட்டிக் கொண்டு நின்றது.   அந்த பங்களாவில், விளக்கொளியின் மையத்தில் மெத்தையின் மேலே இருபது வயது மதிக்கத்தக்க ஆடவன் ஒருவன்   படித்துக் கொண்டு இருந்தான்.   அந்தச் சமயம், சின்ன இடையாள், கருங்கூந்தல் அருவியால், நாவல்கனி கண்ணாள், மீன் இமையாள், கோவைப்பழ முகத்தாள், ஆப்பிள் பழ மூக்காள், ஆற்றோடை போன்ற நெற்றியாள் ஒருவள் மெல்ல அவனை நோக்கிச் சென்றாள். என்னங்க… அப்படி மும்முரமாக மூழ்கிட்டீங்க… சாப்பிட வர்லீயா… அத்தை கூப்பிடுறாங்க… என்றாள் அவள். சிறிது நேரம் மௌனம். மீண்டும் அவளே… என்னங்க நான் கூப்பிடுறேன்… அப்படி என்ன அந்தப் புத்தகத்தில் இருக்கு… என்று அவனை ஒரு உலுப்பு உலுக்கினாள். என்ன நீ என்னை படிக்கவிட மாட்டாய் போல இருக்கிறாய். மணி பத்து ஆகுதுங்க… அத்தை உங்களைச் சாப்பிட அழைத்து வரச் சொன்னாங்க… அம்மா… தாயே… எனக்குச் சாப்பாட...

            அன்பு என்பது எல்லோராலும் பெற்றிட முடியாது.    பணத்தால் முடியாதது இல்லை என்பார்கள்.   உண்மைதான் கடையில் கிடைக்கும் பொருள்களையும், தெருவில் அலையும் பொருள்களையும் பெற்றிடலாம்.   ஆனால், அன்பு என்ற புனிதச் சொல்லைப் பெற்றிட முடியுமா? அன்பு என்பது   நம்மிடம் மட்டும் தான் காண முடியும் என்று சொல்லிவிட முடியாது.   ஏனென்றால் நம்மைக் காட்டிலும் மிருகங்களிடத்தே அன்பு நிறைந்து காணப்படுகிறது.   உதாரணமாக குரங்கை எடுத்துக் கொள்வோமே… நான் ஒரு நாள் எங்கள் பள்ளிக் கூடத்திற்குத் தனிமையில் படிக்கலாம் என்று சென்றேன்.   படித்தேன்.   ஆனால், படிக்க விட்டதா வானரங்கள்.   எங்கள் பள்ளியில் மெய்ன் ஹால் என்ற ஒரு பகுதி உள்ளது.   அங்குதான் நான் படிக்கச் சென்ற இடம்.   அந்த இடம் பயங்கரமானது.   அதனருகில் ஒரு ஓசையை எழுப்பினாலோ அல்லது பலத்த மழை பெய்தாலோ போதும் கல்விக் கூடமானது கழிவுக் கூடமாக இருக்கும்.   இன்றோ நாளையோ கீழே விழுந்திடும் நிலையில் காணப்படும்.   அருமையான கட்டிடம்.   அந்தக் கட்டிடத்தில...

            மாலையில் நான் பிரிஸிடென்ஸி காலேஜிலிருந்து மேற்கு நோக்கி கடற்கரை ஓரமாக நடந்துச் சென்றுக் கொண்டு இருந்தேன்.   என் மனதில் பல எண்ணங்கள். எங்கள் ஊர் தென்னை மரக்காற்று எங்கே?… இந்தக் கடற்கரைக் காற்று எங்கே?... வயலின் பசுமை என்ன? இங்குக் கடலின் பரந்த பரப்பு என்ன?   என்று நினைத்துக் கொண்டு சென்றவன் மூளைக்கு அதிர்ச்சி ஒன்று உண்டாக்கியது. மணி… என்ற ஒரு குரல் காற்றோடு கலந்து என் செவியின் மூளையைத் தாக்கியது.   திரும்பிப் பார்த்தேன்… அங்குத் தன் முத்துப் பல்லை வரிசையாக்கி, உதடை அகல விரித்து, கண்களை மின்மினிப் பூச்சியாக்கி அந்தப் பாவையாள் என்னைப் பார்த்து நகர்ந்து வந்தாள்… நான் அதிர்ச்சியடைந்தேன். ஆமாம்… ஒரே வகுப்பில் படித்து, பழகியவர்கள் பிரிந்து, தற்செயலாக அதுவும் சென்னையில் தன் பக்கத்தாரைத் திடீரென்று பார்த்தால் அதிர்ச்சி தானே… என்ன… மணி அப்படி பார்க்கரே… நான் தான் காமேஸ்வரி… என்று சொல்லிவிட்டு அவள் அவளுடைய தோழிகளுடன் என்னை அறிமுகப்படுத்தினாள்… நான் பேச்சுக்காக… வணக்கம் என்றேன்… அழைத்தவள் என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் தோழிக...

            அன்று கல்லூரி திறப்பு விழா.   அன்று முதல் கல்லூரியில் சேர்ந்த முதலாண்டு மாணவர்கள் எல்லாம் கல்லூரியில் ஆஜர் ஆனார்கள்.   அன்று வகுப்புகள் சரிவர நடக்கவில்லை.   அன்றையில் இருந்து ஒரு வாரம் சீனியாரிட்டிகளிடம் மாட்டிக் கொண்டு நான் பட்டபாடு.   ஒரு வழியாக ராக்கிங் எல்லாம் முடிந்து கிளாஸ் ஆரம்பம் ஆகியது. அந்தக் கல்லூரி தமிழ் நாட்டிலேயே புகழ் பெற்ற கல்லூரி என்பதால் மட்டுமல்லாமல் பழம்பெருமை வாய்ந்த கல்லூரி.   அதுவும் போக கோஎஜிகேஷன் அமைந்திருப்பதால் அங்கு அரட்டைக்குக் குறைவில்லை. நான் கல்லூரியை விட்டு பஸ் ஸ்டாபில் நின்றுக் கொண்டு இருந்தேன்.    அப்போது என் வகுப்பு மாணவிகள் அங்கு வந்து சேர்ந்தனர்.   நான் அவர்களைப் பார்த்துவிட்டு விழித்தேன்.   அதில் ஒருவள் என்னைப் பார்த்து புன்முறுவல் செய்தாள். நான் பயந்துபோய்விட்டேன்.   நிலைமையைச் சமாளித்துக் கொண்டு நானும் பதிலுக்குச் சிரித்தேன்.   அந்த நேரத்தில் பஸ் ஒன்று வரவே ஸ்டாபில் இருந்தவர்கள் எல்லோரும் வண்டியில் முண்டியடித்துக் கொண்டு ஏறினார்கள்.   ...